Yalnızlık İyi Değil

Birlikte yaşamak zorunda olduğumuz insanlar vardır.
Hayatımızı, bu insanları da dikkate alarak düzenleriz.
Bunun adı “O insanları memnun etme arzusu” değil “Birlikte yaşama iradesi”dir.
Sözgelimi çok seviyor olsanız bile eşinizin hoşlanmadığı bir alışkanlığınızdan, çocuğunuzu mahcup edecek bir tutkunuzdan, komşunuzu rahatsız edecek bir davranışınızdan vazgeçebilirsiniz ve hatta vazgeçmelisiniz.
“Onlarla birlikte nasıl mutlu olabilirim?” diye düşünerek yaşamak, insanları sorunsuz bir ilişkiye götürür.
“Tek doğru benim davranışımdır” dayatması, insanları yalnızlaştırır.
Bu yazdıklarıma itiraz eden olur mu bilmiyorum. Herkesin doğru olarak kabul etmesini de beklemiyorum.
Ancak daha önemli bir hususa temas etmeden geçemeyeceğim.
Bireysel ilişkilerde geçerli olduğunu düşündüğüm bu uygulamalar uluslararası toplumda da geçerli olamaz mı?
Uluslararası toplumda, birlikte yaşama iradesini ne şekilde ortaya koymak lazım?
“Her zaman ve sadece ben haklıyım” iddiası nereye kadar taraftar toplar?
Bir karar alınırken danışmak ve muhtemel sonuçlarını iyice değerlendirmek gerekmez mi?
Bir insanın yalnız kalması nasıl iyi bir şey değilse, bir devletin de yalnız kalması iyi bir şey değil.

Güçlü bir insan olmak için diğer insanlarla birlikte yaşamak, güçlü bir toplum olmak için de diğer toplumlarla işbirliği halinde olmak gerekir diye düşünüyorum.
Kim bilir belki de yanılıyorum.

Sevgiyle kalın